Büyükbabamın cenazesinden sonra
Büyükbabamın cenazesinden sonra
kapının önünde küçük, kapalı bir zarf duruyordu.Ön yüzüne özenle yazılmış şu sözler beni şok etti:“Torunum Melin için.”Dedem ölmüştü… bana nasıl mektup gönderebilirdi ki?Elbette yapmamıştı. En azından göründüğü şekilde değildi. Büyükbabamın miras işlerini yürüten avukatın gönderdiği kurye bırakmış olmalıydı.Zarfı açtım.İçinde bir mektup ve… daha önce hiç görmediğim küçük, pirinçten yapılmış eski bir anahtar vardı.Mektubu açtım ve okuduklarım tüylerimi diken diken etti.Sevgili Melin,
Bu anahtar, tavan arasındaki halının altında saklı olan gizli bölmeyi açacak. Orada, tüm hayatın boyunca senden sakladığım gerçeği bulacaksın.
Affet beni. Başka seçeneğim yoktu.— Büyükbaban Harun
Tavan arasına çıktım.Dedemin her zaman köşede tuttuğu eski İran halısını geri çektim. Döşeme tahtalarına oyulmuş, pirinç kilitli küçük bir bölme vardı.Anahtarı kilide soktum.Kapağı kaldırdığımda nefesim kesildi.İçeride eski fotoğraflar değil, yasal dosyalar vardı.En üsttekini açtım.Annemle babamın boşanma belgeleri.Kaza öncesinde aylar önce dosyalanmıştı.Daha da kötüsü vardı.Bu hukuki süreç, kazadan sonra yaşanmıştı.Ve belgelerde annemin değil, büyükbabam Harun’un adı yazıyordu.Babam kazada ölmemişti.O gitmişti.Gizli bölmede adımın yazılı olduğu bir zarf daha vardı.
Sevgili Melin,Eğer bunu okuyorsan, artık bunları sana yüz yüze anlatacak durumda değilim.
Gerçek basit ama acı:Baban, annen öldüğünde hayattaydı. Ama senin hayatında yer almayı reddetti.Ona yalvardım. Mektuplar yazdım. Seni görmesini, en azından destek olmasını istedim.Her seferinde aynı şeyi söyledi:“Bu, eski hayatımın bir parçası.”
Sorumluluk almak istemedi.Ben senin için savaştım. Çünkü sen sevilmeyi hak ediyordun.Ekli olarak babanın son bilinen adresini bırakıyorum. Ne yapacağını sen seç.
Ama şunu bil:Sen hayatımın en büyük mutluluğuydun.— Seni seven büyükbaban Harun
Haftalar sonra o adrese gittim.Kapıyı çaldım.Kapıyı açan adam… oydu.Beni tanımadı.
“Merhaba, yardımcı olabilir miyim?” dedi.“Evet,” dedim. “Annem öldükten sonra beni neden terk ettiğini açıklayabilirsin.”Bana baktı.“Melis…?”
“Melin!” dedim. “Kızının adını bile hatırlamıyorsun.”
Arkasından eşi geldi. Ardından iki genç çocuk belirdi.
“Ben onun kızıyım,” dedim.
Gerçek ortaya döküldü.
O ise sadece şunu söyledi:
“Hayatımı mahvetmeye mi geldin?”
Başımı salladım.
“Hayır. Sadece yüzüne bakıp neyi kaybettiğini görmeni istedim.”
Arkamı döndüm ve gittim.
Peşimden gelmedi.
Eve dönene kadar ağlamadım.
O gözyaşları onun için değil, beni büyüten adam içindi.
Bana yalan söyledi.
Ama beni korumak için yaptı.
Belki de gerçekten önemli olan tek gerçek buydu.
Ana karakter haklı mıydı, haksız mıydı?
Bunu Facebook yorumlarında tartışalım.
